menu
Deze zomer werd er bij de wekelijkse openstelling van de H. Franciscuskerk in Wolvega op zaterdagmiddagen extra aandacht besteed aan “80 jaar bevrijding, wat zijn de herinneringen aan onze parochie in de oorlogstijd?” We deden dat met een fragment van een waar gebeurd oorlogsverhaal, zoals dat in het voorjaar van 2006 is gepubliceerd in de dorpskrant van Oldeholtpade. Het is het verhaal van Philip Wagenaar, een jonge jood die in de zomer en herfst van 1944 ondergedoken heeft gezeten in Oldeholtpade. Als jongen van 19 verbleef hij bij de familie Bos. Zij woonden waar nu autobedrijf Bakker is gevestigd. De inval was in november 1944. Het verhaal vertelt o.a. dat Wagenaar vrij wist te komen uit Westerbork en dat hij, toen Amsterdam voor hem te onveilig werd, verder naar het noorden trok. Het fragment luidt als volgt:
“Nadat ik enige maanden in de Noordoost-
polder gewerkt had, hoorde ik op een dag geruchten dat de Duitsers zouden komen. Ik ging vlug met mijn fiets de dijk op, terug naar de dominee in Kampen die mij al eerder geholpen had. Hij stuurde mij naar het boerengezin Bos in Oldeholtpa. Ik voelde mij meteen thuis bij die bijzonder aardige mensen.
Terwijl ik daar ondergedoken zat, hielp ik in de huishouding. Ofschoon ik overdag gewoon kon rondlopen, vond de familie het beter dat ik ‘s nachts in een kuiltje in het hooi ging slapen. Voor dit doel hadden ze de muur van de stal keurig en onzichtbaar doorgesneden, zodat een schotje opzij geschoven kon worden. Dit gaf dan toegang tot een holte in de hooiberg. Elke nacht ging ik erin, deed het deurtje dicht en de volgende morgen nadat ik wakker werd, schoof ik het schotje weer opzij om eruit te gaan.
Op een morgen, terwijl ik net het deurtje wilde openschuiven, hoorde ik plotseling iemand in het Duits schreeuwen “Wo ist der Jude?” Twee uur lang hebben de Duitsers het hele huis doorzocht. Ze hebben zelfs op de muur van de stal gebonsd, maar gelukkig, ze hebben me niet gevonden. Uiteindelijk gingen de Duitsers weg. Ik bleef in mijn schuilplaats tot de familie Bos zei dat het oké was om eruit te komen. Tot mijn spijt moest ik nu bij hen weg. Ik ben alle mensen die mij geholpen hebben voor eeuwig dankbaar, in het bijzonder de familie Bos.”
De dorpskrant van Oldeholtpade sluit het verhaal van Philip Wagenaar af met: “Nadat hij was getrouwd, is hij geëmigreerd naar Amerika. Hij heeft daar zijn artsenopleiding gedaan en werkte daarna jaren als privé oogarts. Zijn vrouw, ook Amsterdamse, werkte als narcotiseur in een ziekenhuis. In Amerika vertellen zij op scholen over hun oorlogservaringen, hoe moeilijk dat ook is. Ook zij willen dat wij niet vergeten.“
Het gehele verslag is terug te vinden op onze website via de button hieronder.
Dorus Rijpma.